Geschreven door Rowdy- DNA Apeldoorn 2025
Nadat Bas zijn kopje koffie heeft en we allemaal vol verwachting klaar zitten, starten we eigenlijk heel ontspannen. Hij herkent een paar van ons meteen van de audities. Geen standaard openingspraatje, maar meteen iets persoonlijks. Alsof hij al weet wie we zijn. Bas Keijzer. Acteur, schrijver, docent, en vandaag onze gids in de wereld van spel, figuratie en improvisatie.
Hij vertelt dat hij het vak al 25 jaar beoefent en nog steeds kiest voor het onbekende – voor het niet weten wat je krijgt. Acteren is voor hem als ademen. Dat herken ik. Dit is waar ik ook gelukkig van word. Hij spoort ons aan om alles aan te grijpen, meters te maken en vooral te weten waarom je dit vak wil én wat je niet wil. “Wees vooral jezelf, wees uniek,” zegt hij. Een uitspraak die blijft hangen.
Dat hoor ik vaker: dat doorzetten en geluk hebben. Want ja, je krijgt vaker een nee dan een ja. Maar voor mij zit het hem juist in het volgen van je hart. Doen waar je blij van wordt, zonder jezelf te verliezen in verwachtingen. Deze opleiding helpt me daarin. Ik merk dat ik groei, en het verhaal van Bas bevestigt dat ik hier goed zit.
We duiken zijn lessen in. Improvisatie. Spelen zonder bagage. Wat je op dat moment doet, wordt je bagage. Bas laat ons ontdekken hoe je een politieagent speelt zonder in clichés te vervallen. We hoeven het niet rond te maken of alles te verklaren. Spelen mag open blijven.
Dan: de oefening waarin we geen ‘nee’ mogen zeggen. Elke impuls krijgt een ‘ja’. Simpel? Dacht het niet. Het dwingt me om los te laten en te durven volgen, ook als iets niet logisch voelt. Juist dan ontstaat er magie. Ik zie mijn medestudenten in de gekste situaties belanden. En lachen. Veel lachen.
’s Middags de kruk. Met een glas water erop. Meer niet. Of toch wel? Het glas wordt een personage, de kruk een metafoor. Bas geeft aanwijzingen, laat ons spelen, vallen, opstaan. Hier is geen goed of fout. Alleen spel.
In zijn tweede les opent hij met iets belangrijks: “Iedereen heeft een andere mening. Er is niet één bedoeling van spelen.” Bam. Een waarheid als een glas water op een kruk. We doen een warming-up waarin we kleuren uitbeelden. Wat is blauw voor jou? Waar zit geel? Al snel merk je hoe snel je in clichés vervalt. Maar het gaat om jouw interpretatie. Jouw waarheid.
We bouwen verder aan het figureren. Een wachtkamer. Wachten. Wat is dat? Wat doe je als je wacht? En vooral: wat doe je als er op de voorgrond iets gebeurt? Reageer je? Of juist niet? Alles mag kleiner, subtieler. “Wees maar saai,” zegt Bas. En ergens is dat heerlijk bevrijdend.
We filmen de scènes alsof we echt op de set staan. Maar het mooiste vind ik dat je voelt hoe iedereen verder wil dan figuratie. We willen spelen. Lichten pakken. Verhalen vertellen.
We eindigen met de bekende kruk en het glas. Nu met tekst, in duo’s. En opnieuw verbaast het me hoeveel er mogelijk is met zo weinig.
Dank je wel, Bas, voor twee intensieve, inspirerende lessen. Voor het delen van je vak, je visie, je energie. En voor de herinnering dat een simpele ‘ja’ soms het mooiste begin is van iets groots.