Geschreven door Christa – DNA Amsterdam 2024-2025
Daar kwam de mail, met de planning van blok 2. Niemand minder dan Melody Klaver zou ons drie lessen ‘camera acteren’ geven, wat ontzettend gaaf zeg!
Om de lessen van Melody goed voorbereid in te gaan ontvingen wij via de mail twee casting-scripts uit de serie Judas. Met daarin de personages van Astrid en Victoria. Ik mocht het personage van Astrid spelen. De spanning steeg direct, want hoe ga je zo’n sterk personage neerzetten in zo’n korte tijd? Gelukkig wordt acteren ‘spelen’ genoemd en dat haalt enigszins de druk van de ketel, althans bij mij. Acteren, spelen dus, voelt voor mij organisch aan, maar het publiekelijk uitspreken van niet zelfgeschreven teksten, gekoppeld aan een personage in een scenario is sinds dit jaar nieuw voor mij.
DNA Amsterdam, een klasje met een leuke mix van twaalf acteurs van diverse niveaus en disciplines, het voelt iedere week als een veilige thuishaven aan. Toen Melody Klaver bij ons binnenliep stonden wij in groepjes verspreid door de ruimte. Ze nodigde ons uit voor een kringgesprek met een korte introductie, omdat wij van elkaar de verhalen al redelijk weten, deelde wij onze naam, ervaringen, wat wij leuk en minder leuk aan acteren vinden.
De eerste indruk van Melody was dat ze overkomt als prettig in de omgang en vriendelijk met een open persoonlijkheid, waardoor wij als groep meteen op ons gemak waren. Melody start haar lessen door ons eerst te laten verbinden met ons lichaam en met elkaar als groep. Wij hadden ondertussen wel geleerd dat er tijdens de lessen van De Nederlandse Acteursschool eerst flink gezweet wordt, voordat wij starten met spelen.
De les begon dit keer met een warming-up waarbij wij twee tennisballen naar elkaar gooiden, terwijl de vloer en de ballen steeds ‘heter’ werden. Naderhand mochten wij op de grond gaan liggen om onze ademhaling vanuit de borstkas terug te brengen naar de onderbuik via een volledige bodyscan, een zogenoemde mindfulness oefening. Wij waren klaar voor de eerste acteeroefening.
Melody vroeg ons om kris kras door de ruimte te lopen en een van de andere acteurs in gedachte te nemen zonder dit met elkaar te delen. De opdracht startte door tijdens het lopen goed na te denken over hoe deze persoon loopt, praat, en beweegt. Laat dan vervolgens 10% van het gedrag van deze persoon in je eigen loopje en gedrag terugkomen. Als je langs anderen loopt, groet ze dan zoals deze persoon hen ook zou groeten. De percentages lopen gestaag op van 20%, 30%, 40% en 50%. We speelden door tot 100%. Het verzoek van Melody was om alles zo groot mogelijk uit te beelden. Geweldig was dat, wat een hilariteit! Van 10% naar 100% en naar maximaal, om weer terug te keren naar 100% jezelf. Melody gaf aan dat met deze oefeningen er bewustzijn gecreëerd wordt, van hoe je bijvoorbeeld een personage tot leven kan brengen.
Melody heeft zelf de rol vertolkt van Victoria in de serie Judas voor 5 afleveringen in seizoen 2. Zij speelde de dochter van Astrid.
Melody vroeg aan alle ‘Astrids’ om links van haar te komen staan en alle ‘Victoria’s/Victors’ rechts van haar, daarna gaf ze opdracht om in een rij tegenover elkaar te komen staan. En zo werden de groepjes van 2 acteurs gevormd die met elkaar de komende drie weken de scènes mochten spelen.
Melody stelde ons 3 regie-vragen, waarvan een vraag was: “ Wat wil je van de ander…?” Je kunt niet antwoorden met het woord ‘begrip’, van de andere personages, want dat wil een mens altijd! Ga dieper, wat zoek je bij de ander? Vertrouwen, vergiffenis, kracht, geruststelling of troost, etc.? Je hebt altijd iets nodig van je tegenspeler. Melody gaf aan niet per se op zoek te zijn naar hoge emoties, zoals huilen, maar wil ze graag dat wij de scène zo waarachtig mogelijk spelen door te voelen in het moment. “Probeer tijdens het spel de emoties die je voelt te vergroten door deze te laten opkomen”, zei ze. “Obstakels en conflicten maken een situatie interessant.”
Onze laatste les van Melody was de dag waarop we voor de camera onze twee geoefende scènes zouden opnemen. We hadden voorafgaand aan de les het advies gekregen om ons te kleden naar de rol om zo beter in het personage te kunnen kruipen. We mochten per koppel de twee scènes maar 1 keer spelen en zouden pas, nadat iedereen de scènes gespeeld had, gezamenlijk alles terugkijken en elkaar feedback geven. Melody waarschuwde ons wel alvast dat het terugkijken van jezelf nooit echt went! That was good to know, haha!
We kregen de vrijheid om de setting te bepalen van de eerste en tweede scènes. Tijdens het spel kwamen wij erachter dat door een bepaalde handeling te verrichten iets meteen goed kan werken in een scène, maar dat je dan ook rekening dient te houden met de continuïteit ervan. Doelende op, als je op een set staat en een handeling verricht tijdens het opzeggen van een stuk tekst, je deze handeling dient te onthouden en herhalen wanneer de scène over moet doen of wanneer het vanuit een andere hoek geschoten wordt.
In ieder van ons schuilt namelijk wel een regisseur en creator en maken wij onze eigen puzzels van het scenario. Voor de camera acteer je minuscuul, terwijl op het theater je groots mag acteren.
Melody heeft mij geïnspireerd om meer uit mezelf te halen tijdens het spel. En dat het iedereen weleens kan gebeuren dat je plotseling te zelfbewust te wordt tijdens het spelen. Als een soort ‘derde oog’ dat soms plotseling de kop op kan steken en van een afstand naar je kijkt met de vraag “Wat ben jij nou aan het doen!”. Ze gaf mij ook meer inzichten in de bewustwording van hoe je voor een camera staat en beweegt. Zelf ben ik toneel gewend waarbij je groot mag spelen. Juist op beeld is het de kunst om klein te spelen met bijvoorbeeld minuscule gezichtsuitdrukkingen om het maximale resultaat te behalen. Toen ik de scene voor de camera speelde met een kleine emoties viel het mij achteraf reuze mee tijdens het terugkijken van de scenes om mezelf terug te zien en te horen.
Melody, bedankt voor je professionalisme en gezelligheid!