Geschreven door Vincent – DNA Apeldoorn 2022-2023
Ik ben er klaar voor! Vandaag zit ik een uur eerder in de auto, op weg naar Apeldoorn. Een reis van 5 kwartier die de komende tijd vertrouwd gaat zijn. De energie giert door mijn lijf, net als de voorgaande weken. Het afgelopen jaar heeft voor mij in het teken gestaan van ontwikkelen op het acteervlak, grenzen verleggen en weer kwetsbaar zijn. De eerste weken stond ik versteld van hoe diep ik kan gaan en hoe in contact ik kan komen met mijn gevoel en impulsen. Ik voel me veilig en geniet van elke les, van elke oefening die ze op ons afgooien.
Vandaag gaan we een uur eerder, we beginnen namelijk met castingfoto’s schieten. We staan allemaal wat onwennig in de deuropening om te zien hoe iedereen op de plaat wordt gezet. Als iedereen geweest is staan we voor te bespreken wat we verwachten die dag.
Vandaag krijgen we les van Sigrid ten Napel. Als ze binnen komt verrast ze ons allemaal, door ons meteen aan te spreken bij onze voornamen. Hoe dan? We hebben ons nog niet voorgesteld… Ze heeft zich al voorbereid en iedereen bij naam uit haar hoofd geleerd.
Daar staat ze vol energie en enthousiasme, wat ontzettend aanstekelijk werkt.
Eerst gaan we werken aan tekstbeleving en onze interne motivaties. We beginnen met een opwarming waarbij we tennisballen over moeten gooien, terwijl we in beweging zijn. Laat je de bal vallen dan duik je beide, gooier en vanger, naar de grond en roept: Sorry, mijn schuld! We beginnen met 1 bal, daarna 2 om vervolgens met 3 ballen de oefening te doen. Alles draait om focus en samen spel. Speel je niet samen dan komt het niet over, je laat dan de bal vallen. Als de bal valt is dat nooit de schuld van 1 iemand, nee, je speelt samen en op dat moment was er dus geen verbinding. Je hebt beide schuld!
Nadat iedereen warm is maken we duo’s. Iedereen krijgt 4 zinnen die samen een niets zeggend dialoogje vormen. We leren snel de tekst uit ons hoofd en gaan ermee aan de slag. Onwennig, onhandig en het resultaat is totaal niet interessant om naar te kijken. Het begin van een hele middag werken, met slechts 8 zinnen. Elke keer dat we spelen, krijgen we er een nieuwe opdracht bij. Er ontstaan langzaam diepere lagen en hoewel het ongemakkelijk is om te spelen, worden de scenes beter. We kennen elkaars doelen niet en dat maakt dat je goed moet luisteren en je eigen doel ook in het oog moet houden. We gaan door, we krijgen of verzinnen een obstakel; wat houdt je tegen om je doel te bereiken? De scenes worden opnieuw anders en sterker. Als laatste gaan we klassikaal, de scenes opnieuw spelen, maar nu zeggen we alleen onze gedachtes. Om vervolgens de scene nog een keer te spelen. Opeens heeft die ene scene over een appel in de aanbieding totaal een nieuwe betekenis, een diepe laag, en iedereen speelt totaal andere scenes die zo mooi zijn om te zien.
De tijd vliegt zoals elke week voorbij en voor we het weten zitten we al 20 minuten over tijd. Een dag werken aan 8 zinnen en ik heb me geen moment verveeld. Toe gewerkt naar een climax aan het eind van de dag met prachtig resultaat. Volgende week gaan we weer.
De 5 kwartier in mijn auto lijken weer maar een halfuur te duren. Alsof de tijd weet, dat ik niet kan wachten om weer te beginnen. Iedereen zit weer vol in verwachting voor de repetitie zaal, nog even gauw de scenes doornemen die we hebben toegestuurd gekregen met rolverdeling. Een scene uit ‘Penoza’ de film en een scene uit ‘Vast’.
En daar stapt onze vrolijke Sigrid binnen. We gaan beginnen. In de zaal staat de camera en een tv klaar. Vandaag gaat het echt gebeuren. We komen voor de camera te staan.
Wat is camera acteren? Alle waarschuwingen die ik ook heb gehad komen voorbij, hou het klein en intern, niet te veel. En hoe wordt een scene gespeeld? Sigrid deelt vol enthousiasme haar ervaringen.
Vervolgens gaan we kijken naar wat er wel en niet kan bij camera acteren. Er staan 3 stoelen voor de camera, waar we in groepjes van 3 mogen gaan zitten. Ieder groepje krijgt een emotie om te spelen, die we van klein uitbouwen naar groot. Al snel blijkt dat je ook op camera groot kunt spelen en dat het als je het intern houdt er te weinig gebeurt. Vervolgens zien we ook het verschil bij een close up of een volledig shot. Waarbij je lichaam dus zeker ook mee moet acteren. Heel toepasselijk als agressietrainer en trainingsacteur mag ik de emotie woede doen. Camera vergeten en gewoon doen. Opbouwen en uitvergroten naar maximaal, met volle overtuiging, waarbij ik niet let op alles om me heen, maar in het moment ben en de woede voel. Bij het terug kijken komen de reacties: “Je bent geen knuffelbeer meer, maar een ware Viking”! En het was niet te groot, zolang het maar waarachtig is. Na allemaal mogen ervaren en wennen aan onszelf op beeld, alle emoties uitgeprobeerd te hebben, gaan we aan de slag met onze teksten.
Eerst bespreken we wat ons doel is en wat ons obstakel. Daarna spelen we de scene eerst naast de camera uit, zonder woorden met beweging, om vervolgens plaats te nemen voor de camera.
Ik geniet met volle teugen, maar dan ga je jezelf terug zien. Iets wat ik altijd ongemakkelijk vind, omdat dat duiveltje op mijn schouder nogal kritisch is. Dat duiveltje is niet helpend en iedereen heeft er last van. Ik leer steeds meer om dat duiveltje te knevelen en de uitdagingen aan te gaan. Terwijl ik de scene terug kijk, zie ik een mooie scene voor me verschijnen. Ik ben erg tevreden over de scene die ik heb gespeeld, fijne beats en bewegingen. Ik voel mezelf groeien, vooral in zelfwaardering!
De rest van de middag zijn we bezig met het uitspelen van de scenes. We leren vooral ook dat de kritische blik op onszelf en ons gevoel in de scene niet overeen hoeft te komen met hoe het op beeld over komt. En hoe groter ons interne dilemma en doel hoe interessanter de scene wordt.
De dag is voorbij. Ik voel aan alles dat ik niet wil dat deze dag al klaar is. Met tegenzin vertrek ik naar mijn auto, de terug rit voelt langer dan de heenweg en in gedachten ga ik alle scenes nog eens langs.
Wat een mooie bijzondere, veilige, diverse en getalenteerde groep is het waar ik mee mag werken! Plezier en leren gaan hier hand in hand.