Geschreven door Tommie uit DNA Rotterdam.
Maandag 19 oktober.
Vol enthousiasme en misschien weer met een klein beetje zenuwen stapte ik in mijn oude Peugeot 205 om van Rijswijk naar Rotterdam te rijden voor onze 3e les. Na 2 geweldige lessen van Rian Gerritsen was het vandaag de beurt aan Halina Reijn om ons les te geven.
Nadat iedereen gearriveerd was, volgde er een korte vragenronde aan Halina.
Een van de antwoorden die ik daaruit heb gepikt is ‘spelen is jezelf belachelijk durven maken’. Dit hoor je natuurlijk vaker van acteurs, maar zo is het wel. Je moet jezelf durven laten zien en er durven zijn, hoe lelijk dat soms ook is.
We startten daarna met een speloefening. We kregen allemaal een briefje met daarop een korte uitleg over wie je bent en wat je komt doen. Vervolgens start je in een ruimte waar je, op een manier die bij jouw personage past, op de deur moest kloppen. De rest van de groep moest aan de hand van jouw kloppen en later ook aan de hand van hoe jij binnenkwam raden wie je was en wat je kwam doen. Degene die achter de deur vandaan kwam, mocht niks zeggen. Het was zo mooi om te ontdekken wat voor verschillende verhalen je allemaal uit een klop, een binnenkomst of een gezicht kunt halen zonder dat er ook maar iets gezegd wordt. Als het personage maar een doel heeft.
Bij de 2e opdracht liepen we allemaal als hetzelfde personage door de ruimte. Terwijl we liepen, veranderden we langzaam heel organisch in het dier wat Halina noemde om vervolgens weer langzaam terug te gaan naar dat personage. Maar met dat dier nog steeds in je hoofd. Hoe loop je dan? Hoe kijk je dan? En hoe reageer je op je omgeving? Van muis tot gorilla en van mus tot slang. Het kwam allemaal voorbij en het liefst zo groot mogelijk. Niet helemaal mijn soort opdracht, maar ik moet toegeven dat ik dit al kende en het al wel eens bij een rol heb gebruikt. Daardoor kwam ik toen wel echt beter in die rol.
De volgende opdracht was individueel.
Je komt als schoonmaker van een theater ineens op het podium terecht. De zaal is leeg, maar je besluit toch één zin te zeggen. “Te zijn of niet te zijn, dat is de vraag”. Maar, blijf dicht bij jezelf, speel geen typetjes en doe geen dingen om het publiek maar te willen vermaken. Alleen jij, in een leeg theater en durf er te zijn. Durf in je te laten kijken. Moet je huilen? Gebruik het! Ben je zenuwachtig? Gebruik het! Word je rood? Gebruik het!
En ik, iemand die al z’n hele leven een rood hoofd krijgt bij bijna alles wat ik zeg of moet doen. Ik hoor ineens dat dat rode hoofd, waar ik zo’n hekel aan heb en wat ik het liefst verstop, iets positiefs kan zijn in mijn spel. Het is iets menselijks. Daarmee laat je bij jezelf naar binnen kijken.
Er alleen maar zijn en niets doen is vaak nog interessanter dan alleen maar te willen entertainen.
Dus aan alle beginnende acteurs die wel eens rood worden en zich daar voor schamen. Word maar rood! En probeer dat niet te verbloemen door rare bewegingen of typetjes.
Na deze voor mij geweldige eye opener kwam er een inspringspel, een improvisatie oefening.
Persoon A zit bij een bushalte en persoon B komt aan. Het doel van persoon B is om persoon A weg te krijgen, maar dit mag alleen met woorden. Dit bleek nog best een uitdaging te zijn, want uiteraard laat niemand zich zomaar wegsturen. De afspraak was dat wanneer Halina in haar handen klapte, persoon A het podium zou verlaten, persoon B de rol van A overnam en er dus een nieuwe persoon B op kwam lopen. Zo hebben we dus allemaal zowel persoon A als B gespeeld.
Bij de opdracht daarna kreeg een tweetal beide een personage, een doel en 1 zin tekst. En dat was waar je het mee moest doen. Dan moet je het dus vooral hebben van hoe je naar de ander kijkt en hoe je iets zegt om dat over te brengen. En dat zonder overdreven bewegingen of gezichtsuitdrukkingen. Later ging deze opdracht een stapje verder en moest je, na je gekregen regel tekst, verder zelf het gesprek improviseren. Maar met dat gekregen doel in je hoofd. Als Halina bij deze opdracht in haar handen zou klappen, moest je wisselen van personage en doel. Zo werd ik van agent/zoon met als doel het beschermen van mijn moeder ineens die moeder zelf met als doel de band breken met mijn zoon. Dit klinkt bizar, maar het was super leuk om te zien hoe iedereen ineens van personage wisselde!
Als laatste kwam er nog een vragenronde aan Halina en hebben we de dag afgesloten met een groepsfoto. Uiteraard met gepaste afstand ;)!
Lieve Halina, bedankt voor deze leuke en leerzame dag!