Na een aantal lessen is het dan echt zo ver; we gaan alweer naar de eindvoorstelling toewerken. Wat is het snel gegaan! We krijgen een mail met daarin wat wij mogen gaan spelen, wie onze tegenspeler wordt uit de groep en wie onze regisseur wordt. Dat wordt Renée Fokker! We kenden haar gelukkig al een beetje omdat zij onze allereerste lessen heeft gegeven, waarin we als groep kennis met elkaar konden maken.
We krijgen het stuk toegestuurd, het is Scènes uit een Huwelijk van Ingmar Bergman. Best een zwaar toneelstuk wat gaat over, je raadt het natuurlijk al, het huwelijk en het lief en vooral leed wat er wordt gedeeld tussen de twee hoofdpersonages. We mogen met onze tegenspelers zelf een stukje kiezen om te gaan spelen. Best spannend want het is lastig om uit 135 bladzijdes maar drie á vier pagina’s te mogen kiezen!
Meteen tekst uit je hoofd leren en er voor gaan in de eerstvolgende les, want hoe bereid je zo een scène nou voor? We lezen eerst het script door en gaan daarna de vloer op. Het is flink uitzoeken hoe we het willen spelen en wat wordt er nou eigenlijk bedoeld met die ene zin? Renée wilde het beste uit ons halen, dus was het ontzettend leerzaam, maar tegelijkertijd kon het ook heel intens en heftig zijn. Bijna iedereen is zichzelf wel een keer tegengekomen, maar we deden er alles voor om onze scènes nog beter te maken.
Als ik zou moeten zeggen wat de grootste les is die ik heb geleerd tijdens de repetitieperiode van Renée, dan zou ik dat bijna niet kunnen zeggen, want mijn hele notitieboekje wat je aan het begin van het leerjaar krijgt staat vol met lessen en tips. Er is zo veel wat ik kan meenemen in mijn acteerervaring. Maar als ik terugkijk op de lessen kwam het toch vaak terug op iets heel simpels; verstaanbaarheid. Want wat breng je over als niemand je kan verstaan? Ook al voelt het heel tegennatuurlijk, omdat je soms iets heel kleins wilt overbrengen, maar tegelijkertijd wel hard genoeg moet praten om het verstaanbaar te maken. Net zoals te snel praten, ik hoor Renée alweer zeggen: je gooit het einde van je zin weg! In de studio waarin we les hebben is het natuurlijk heel anders dan op het toneel en als je in de studio al niet verstaanbaar bent, dan gaan in het theater de achterste rijen je helemáál niet horen.
Naast de scènes die wij gingen spelen, bestond het andere gedeelte van de voorstelling uit improvisatie. Heel spannend, want voor een improvisatie kun je natuurlijk niks voorbereiden. Bas Keijzer regisseerde onze improvisatie. Van Bas hadden we al eerder een hele fijne, leerzame les gehad, dus het voelde goed en veilig om dit samen met Bas te doen. Gelukkig hebben we op een lesdag wel een klein beetje kunnen werken met de soort improvisaties die Bas voor ons had bedacht, wat een gedeelte van de spanning wegnam. En hij gaf ons ook het vertrouwen dat het echt wel goed zou komen. Daarnaast had hij gekozen voor een luchtige opdracht, als tegenhanger van de zwaarte van de scènes die wij aan het voorbereiden waren en dat was prettig, voor ons en voor het publiek.
En toen was het eindelijk zo ver, de eindvoorstelling! Ik was wel een beetje gespannen, om weer voor publiek te mogen staan in een theater, maar eerlijk gezegd niet om iets vergeten te zeggen of te doen op het toneel, want de scène zat er zo goed in! En zo gaaf om alles bij elkaar te zien komen. Renée had een mooi begin en einde op muziek met ons gezet waardoor het echt een geheel werd en we samen de scènes konden beginnen en eindigen. Dat groepsgevoel gaf ons vertrouwen om goed te spelen en toffe scènes neer te zetten. Helaas kon Renée er niet bij zijn tijdens de voorstelling, omdat de voorstelling door Corona een week later was dan gepland en Renée toen in het buitenland zat. Dus Bas heeft de regie overgenomen op de dag van de voorstelling. Na de doorloop, vond het Bas het een mooi stuk wat we hadden neergezet en echte regieaanwijzingen kon hij niet geven, want Renée heeft alles al met ons gezet. Het enige wat hij wel zei was, jawel, verstaanbaarheid. Het was toch nog even wennen in de grotere ruimte in het theater. Na de doorloop hebben we lekker gegeten, gepraat en vooral gelachen. Want wat hadden we een leuke groep, ik kon niet wachten om iedereen te zien stralen op het podium. De eindvoorstelling zelf ging erg goed, het voelde zo goed om zo veel mensen in het publiek te mogen hebben en om te laten zien aan onze dierbaren waar we al die tijd aan hebben gewerkt en wat wij hebben geleerd. Het was een mooie avond en tijdens het improvisatie stuk heeft het publiek zo veel gelachen (en wij ook trouwens), dat ik dat ook wel geslaagd mag noemen.
Nu zijn we klaar en dat voelt best gek. We hadden echt een fijne groep met z’n allen, we hielpen elkaar, maar wat het belangrijkste is, is dat we een veilige omgeving hebben gecreëerd, waardoor iedereen zich goed voelde om te kunnen leren en iets nieuws te proberen. We gaan elkaar sowieso nog zien, want we hebben zo veel mooie belevingen met elkaar gedeeld, dat schept een band.
Nu nog even nagenieten van alles wat we de afgelopen tijd mochten leren, wat we met elkaar hebben gedeeld en de toffe eindvoorstelling die we hebben neergezet.
Ik kan niet wachten om te zien waar iedereen over een paar jaar terecht is gekomen.