Geschreven door Rosalie – DNA Amsterdam 2024
Gespannen koppies als we één voor één de theaterzaal binnendruppelen. Vandaag nemen we de scenes op waar we al twee weken hard aan hebben gewerkt met Melody Klaver. Voor de één is het de eerste keer spelen voor een camera, voor de ander niet. Ik behoor tot de laatste groep, maar ondanks mijn set ervaring vind ik deze setting ook heel erg spannend. Wat als het nu ineens niet meer lukt?
We werken met twee scenes uit de serie ‘Judas’. Melody Klaver heeft in deze serie zelf Victoria gespeeld, de dochter van Astrid Holleeder. Het zijn pittige scenes. In de ene zit Astrid in een safehouse en hoopt dochter Victoria bij haar in te trekken na de breuk met haar man, maar wordt ze door haar moeder afgewezen. In de tweede scene kondigt Astrid aan zich niet meer te verstoppen waardoor ze mogelijk vermoord kan worden, de twee nemen afscheid.
In de lessen werkten we aan deze scenes. We bekeken welke doelen de karakters hadden in de scene: wat wil je bereiken? En we hadden het over obstakels: waarom kun je je doel niet bereiken? En tot slot kun je dan een tactiek kiezen. Wil je dat iemand je niet verlaat, dan kun je ervoor kiezen om iemand te vleien maar ook om iemand te bedreigen. Twee hele andere aanvliegingen die een andere impact op de scene hebben.
Na een eerste aanbod geeft Melody feedback en duikt met ons een oefening in. Spreek uit naar je medespeler wat je van diegene wilt. Vervolgens sluit je je ogen en beeld je je iemand in die in dezelfde situatie past. Je herhaalt wat je wilt, maar zegt dat nu mentaal tegen die persoon. Dan geeft diegene je een knuffel en loopt van je weg. Door dit in te beelden, kom je bij je emotionele geheugen. Je koppelt de situatie aan een gevoel wat je kent, waardoor je de scene persoonlijk maakt. Na deze oefening start de scene en zul je zien dat het gelijk een stuk echter voelt. Ook komen er nu soms impulsen omhoog die de scene onverwachts een hele andere wending geven.
De technieken en methodes die Melody gebruikt zijn een mix van Stanislavski (het emotionele geheugen) en de Meisner methodiek (reageren in het nu). Hierdoor leren we naar elkaar luisteren, een connectie aan te gaan en onze eigen emoties verbinden aan de scene. Dit alles proberen we vandaag toe te passen voor de camera.
We krijgen 10 minuten om onszelf voor te bereiden. De één luistert muziek, de ander tuurt uit het raam, anderen nemen in duo’s de tijd om een connectie op te zoeken. Dan is het zover. In duo’s mogen we plaats nemen op onze set. Melody brengt ons in de focus en wanneer er ‘’actie’’ klinkt start de scene. Alles uit de voorgaande lessen nemen we mee in de hoop dat we een goede scene hebben neergezet.
Uiteindelijk kijken we alle scenes terug. Super confronterend. Menig klasgenoot duikt achter hun notitieboekje als ze op het scherm verschijnen. Gelukkig ziet het er allemaal een stuk beter uit op beeld dan dat we dachten. We geven elkaar feedback, zowel wat we mooi en goed vonden werken, als wat misschien nog beter had gekund. Ook Melody kijkt vlijmscherp door ons spel heen en geeft ons waardevolle feedback. Zo hebben we het over pompen: het iets te hard werken om een emotie op te roepen waardoor het niet meer helemaal authentiek is.
Aan het einde van de dag zijn we allemaal weer een ervaring rijker en weten we beter hoe spelen voor een camera is. Ik heb in ieder geval weer zin om op een nieuwe set toe te passen wat we de afgelopen weken van Melody hebben geleerd!