Geschreven door Elza Lotte – DNA Leerjaar 2 2023/2024
Een pop-up verschijnt in mijn scherm: mail van DNA met een vraag van Eva van der Gucht. Over twee weken krijgen wij les van Eva en ze vraagt ons waar onze uitdaging zit in spel en waar er ruimte is voor groei. We gaan werken aan monologen. Monologen. We gaan alleen op de vloer staan, dus. Terwijl mijn hersens kraken en ik een lichte zenuw voel in mijn buik, mail ik uiteindelijk terug dat ik wel wil werken aan iets ‘humoristisch’. Op de lach spelen. Want ondanks dat er al veel wordt gegrapt en gelachen tijdens de lessen van DNA, vind ik dát toch wel spannend: alleen op de vloer en dan ook nog grappig zijn. Wat als er niemand lacht? Ach, kom maar op met die les!
Het is twee weken later en met een monoloog op zak, speciaal gekozen voor mij door Eva, loop ik de studio binnen. Ik stel mij kort voor aan Eva en ga zitten. Op de vraag wie wil beginnen, laat ik mijn hand omlaag. Bij de lessen hiervoor was ik steeds ‘scène één’, dus ik wilde nu anderen voor laten gaan. Valkuil, bleek later. Na twee monologen steeg mijn spanning en vond geen enkel moment geschikt om mijn hand op te steken. Als de zesde geweest is, denk ik: dit is mijn kans. Ik stap op de vloer en sta naast Eva. Zij noemt mijn naam en de titel van mijn monoloog.
Ze gaf mij de monoloog ‘Doorgefokt’ van Willem de Vlam. Een op zichzelf staande monoloog over een man en zijn hond. De man zit thuis onder de plak en projecteert zijn eigen gevoelens op de hond. Vol verbazing las ik de monoloog, moest even ongemakkelijk lachen en leerde hem vervolgens braaf uit mijn hoofd…
Eva vraagt wat ik er van vond en ik antwoordde dat ik het een uitdaging vond. Zelf zou ik deze monoloog nooit uitgekozen hebben, want ik had meer vragen dan antwoorden na het lezen ervan. Is mijn personage serieus of is ze echt helemaal geschift? We zochten het antwoord uit op de vloer, door verschillende interpretaties toe te voegen en lekker te spelen. Eva’s enthousiasme werkt aanstekelijk en we bouwen door op haar feedback. Na een tijdje is de volgende aan de beurt en voldaan en vol energie zak ik terug op mijn stoel in het publiek. Achteraf beantwoord ik mezelf op de vraag over het personage: ze heeft van allebei wel wat.
Als ik terugkijk op de lessen van Eva, dan begin ik te glimlachen. Ze nam ons mee in het verhaal van elke monoloog, stelde ons op ons gemak en daagde ons uit om het beste uit onszelf te halen. Ze had elke monoloog zorgvuldig voor ons uitgekozen en iedereen had 27,3 minuten om hier met haar aan te werken op de vloer. Zonder pauze, want dat is echt zonde als je aan het werk bent met hetgeen wat je het liefste doet’.